Zerda Ömer Çavdar

Yaşananlar hangi günahın bedeliydi bilemedim.

Yıllarca senin aşkının gurbetini çektim.

Bu aşkın son sürgünüydü.

Bunlar son çığlıklarımdı.

Çünkü benden bir eser kalmadı, sevgilim.

Senin sevdan ölümcülmüş.

Ey benim gönül kurşunum, meğer ölüm ellerinden olacakmış.

Meleğimin Azrail olduğunu nereden bilebilirdim?

Ey benim bahçemin son gülü, sen dalında duramadın. Benim en güzel limanım, yıkılmaz dediğim ama ilk yıkılanım. Benim çorak gönüllüm, aptaldım sana inandım.

Ey benim yaşlılığım, saçlarımdaki akları, kirlenmiş bedenimi sana armağan ediyorum.

Ne yapabilirdim, gözlerim sana tutulurken, kalbim sana teslim oldu.

Gönlün ihanet olmasaydı, şiirim sevdan olurdu.

Sen yanlış yoldun.

Ben ölümüme susamıştım.

Sevdim, sadece sevdim…

Bu sevgi senden bana bir emanet, senin sevgin bana ihanet.

Ben seni sevdim, sende içimdeki seni, içimde o kadar güzeldin ki sen bile aşık oldun ona…

Şimdi yalancı gülüşlerde, sahte yüreklerde olacaksın, Mimoza Çiçeğim.

Artık sen Dünya, ben Güneş olsam.

Anca kendimi kavurur dururum.

Artık gelmeni beklemiyorum.

İstemiyorum da.

Sana kızgın da değilim.

Hakkım helal olsun.

Bir tek aşkımı haram ediyorum.