Yalnızlık Notası Deniz Aslan

Kimse sana benzemiyor biliyor musun? Kimse senin gibi bakmıyor, gülümsemiyor, muziplik yapmıyor. Karşılaştığım her insandan bir parça sen arıyorum mesela, senmişsin gibi güzel bakıyorum ama yine içi yanan ben oluyorum. Anlayacağın bulamıyorum, seni ya da sana benzeyecek bir tutam insan. Boynum bükük yine devam ediyorum sana geliyormuşum gibi adımladığım o soğuk kaldırımları. Kimi zaman yolda yürürken elimi yumruk yapıyorum, kimi zaman sağıma, soluma bakıp gülümsüyorum… Sanki sen oralarda bir yerdeymişsin gibi. Ne bileyim işte, yokluğunla var olmaya böyle alıştım.

Bitirmek istiyorum aslında bir zamanlar senle yürürken bitmesini istemediğim bu yolları. Çünkü artık tek başına olmuyor. Mesela, sen varsın gibi yürüyemiyorum o yolları. İnsanlar meczup diyorlar bana… Onlar ne bilsin ki; sen varmışsın gibi sağıma soluma gülümseyip ve yine sen varmışsın gibi rüzgârı kucakladığımı. Oysa sen hep varsın içimde bir yerlerde, kaybettiğim. Ah, seni bir bulsam; yakanı tutup, bırakmayacağım hiç! Sonra bana meczup diyenlere ispatlayacağım varlığını. ‘Burada işte!’ diyeceğim. Bulamıyorum ki seni be kadın! Gel demiyorum sana ama bekliyorum işte, bir umut…

Şimdi gitmem gerekli sevgilim, etraf çok soğuk olmaya başladı, üstelik evdeki yalnızlığım beni bekler. Şimdi o da bırakırsa beni, hepten kaybolurum. Zaten yalnızlığın notasını zor buldum… Hangi acısın bilemedim ki? Unutmak kadar ağırsın…