Yalnızlığın Derin Sessizliği Doğa Şale Kalak Özcan

Son günlerim

Ben!

Ben yine de seni düşünerek öleceğim. Biliyor musun ağrılarım çok şiddetli ama hasretinin yanında ağrı kesici gibi kalıyorlar. Doktor sabah vizitesinde sahte gülümsemesi ile nasılsın bakalım bugün diyerek alaycı bakışını attı yine yüzüme. Bu adamın huzurunda ölmek ne acı.

Oysa ki kollarında daha şık bir ölüm olmaz mıydı?

Bugün de aramadın vefasız! 

Yan odamda yatan ve yarın taburcu olacak olan Halil Bey biraz kafayı takmış bana belki diyor beraber çıkarız buradan. Bilmiyor ki sana nasıl yanmışım nasıl da sevdana karışmışım?

Günleri sayılı olan hastaya hastane avuntuları kan değerlerim iyiymiş... Sendeki değerim nedir asıl?

Bir de bunu bilseydim gözlerim açık gitmezdim.

Geçtim ben kandan candan.

Sol elim uyuşuk ilaçları hep oradan veriyorlar.

Sen hep solumda olurdun ya sol yanımdın ya benim...

Şimdi ilaçlar oldu tek tesellim.

Yine seni düşünmeye daldığım bir anda şiddetli bir baş ağrısı ile gözlerim karardı geldi vakit dedim anneme. Hayalini gördüm bir an yaklaştın bana sarıldın sıkıca öyle içtendi ki işte o sarılış ile bıraktım kendimi kollarına ve duyduğum son ses annemin çığlığıydı…

Hoşça kal sevdasına ebediyen veda ettiğim adam…