Vurgun Sibel Köse

Ve yine sen!!!

Ömrüme ömür katanım...

Gelmez dediğim ama yine de bir çare umut ettiğim geleceğimdin...

Gel yaşama sebebim!

Gel gülümseme nedenim!

Gel be tebessümümün eksik kalan yanı...

Gel de kurtar beni bu azaptan...

Sen!!!

Uğruna bir ömür biçtiğimdin...

Ağız dolusu kan kusa kusa yarım asır bekledigimdin...

Ekmegim, aşım, çileli başım hem de can yoldaşımdın sırdaş bildiğim...

Canıma bir can daha katanımdın!

Sen lan sen !!!

Şems gibi yolunu beklediğimdin...

Ahirette Rabbimden tek dileğimdin...

Sen!

Bende böyle bir şeydin ki...

Ama şimdi yoksun!

Hani ruh bedenden ayrılır da semaya yükselir ya ve beden topraktadır..

İşte sen benim semaya yükselen ruhum ardından yeri göğü inletip yaslar tutup da kara topraklara gömdüğüm cansız bedenimsin  şimdi!

Aradığım sendin beklediğin bendim diyen Şems misali bir tevafuktu yüreklerimizin birleşmesi...

Zifiri karanlığın ortasında parlayan umut ışığım oldu o sevgiyle bakan gözlerin...

Ezber bozduran alışılmışın dışında bir şeydi varlığın...

Ressamın çizemediği mutluluğun tarifi şairlerin yazamadığı aşkın şiiri...

Eyyy sevgili !

Söyle sen miydin yüreğime yüreğinle dokunup da kıvılcımlar çıkartan?

Tutuşup da harlı ateşlerde yanan ve yürek közünde kavrulan...

Bu sevdayı yaşamak isteyip ama yaşayamadan arafta duran...

Söyle canımdan çok sevdiğim söyle!

Sen mi çaresizdin yoksa ben mi?

Omuz üstü bir bakıştı beni hayallere daldıran...

Gamzelerime neşe doldurup etek uçlarıma zil çaldıran...

Söyle sen miydin?

Sessizden gönlüme hükmedip beni sev diyen...

Ömürlük bedene aşkla ceza kesen...

Şimdi sevda bahçendeyim ılık bir rüzgârım esen...

Geceleri herkes uyurken girdapta hapsolan bedenimle ben...

Yüzüne vurup derya olup göğüs kafesinde durup dinlenen...

Kahve telvesi gibi kırk yıl hatır bilen...

O bendim ben seni hep delice seven!

Ve sen!!!

Yokluğunda yutkunup da alamadığım boğazıma düğüm düğüm olan nefes !

Varlığında binlerce kez şükrettigim aminlerimdin...

Sen!!!

Suretime doğan ay ışığım bana yol gösteren çoban yıldızımdın...

Ve yine sen!!!

Verimsiz toprak olan gönlüme gül tohumları eken ve bir umutla yeniden bahar edip yeşertip kök salandın...

Ey yüreğimin tek hakimi...

Hükmünü sürdüğün bu yürek yanlız sana müptela...