Tersyüz Hasanali Yıldırım

İnsanı tanımak, âlemi tanımanın ilk basamağıydı bir zamanlar. Âlemi suğra,insan... Niçin mühim âlemi tanımak? Oradan tekrar insana dönmek,insanın yüceliğini müşahede edebilmek için. İnsanı tanımak, biraz da kime benzeyeceğini seçmek demek. Şimdilerde insanı tanımak, kurdu tanımak demek;insanın kurdunu.Toplam on altı portre yazısını bir araya getiren bu kitap, eleştiri(!) diye günümüz okurunun önüne sürülen al gülüm-ver gülüm bir güzelleme değil,handiyse modern bir hiciv; acıklı bir güldürü. Siyaset, sanat ve medya camiasından çoğu popüler ve bir vakitler ‘piyasa’ yapan isimlerin ağırlandığı bu sahte kahramanlar resmi geçidinde eskimeyen karakterler de var. Peki,o mahut persona düşürüldü mü? Kiminde evet, kiminde kısmen. Ne de olsa insan olmak eski devirlere mahsus. Şimdilerdeyse öyle görünmek kâfi. Devir imaj devri. Ne ki insan en çok tanıdıklarının mahsulü. Ve tanıdığını sandıklarının. Ve son bir söz: Yeryüzünden gittiğimiz ânda kimseyi tanımayız