Sokaknâme Sedat Anar

“Sokakta topladığımız paralarla yaşamaya çalışıyorduk ama sokak
müziği bizim için paradan fazlasını ifade ediyordu. Yaşadığımız tüm
sıkıntı ve olumsuzluklar bir yana, sokakta müzik yaparken aldığımız
keyfi ve hissettiğimiz güzel duyguları yazıya dökebilmem mümkün
değil. Sokak müzisyenliği çaresizlik değildir, bir duruştur. Sokakta
insanlarla iletişim kurmanızı engelleyen hiçbir şey yoktur. Sokak,
insanlarla hemhal olmayı öğretir. (…) Yaşamadığımız hayatın sanatı
olmaz...”
Sedat Anar’ın Urfa-Halfeti’de çobanlık yaparken cura çalarak
başlayan müzisyenlik macerası üniversite öğrencisi olarak geldiği
Ankara’da karnını doyurabilmek için sokaklarda darbuka, gitar, cura
çalarak, sonra santura geçerek devam ediyor… Santurun peşinde
İran’a gidip üstatlarından öğrenerek yol alıyor… “Resmî” konserlere,
festivallere albümlere varıyor. Bugün Sedat Anar, ülkenin saygın,
usta müzisyenlerinden biri. Ama o, en az konserler kadar, dost
meclislerinde, meşklerde ve yine sokakta çalmakta buluyor zevki.
Çünkü “Sanatın eliti yoktur,” diyor: “Sanat, her şeyiyle dünyayı daha iyi
bir yer kılma çabasıdır.”
Santur mızrabına adeta silah muamelesi yapan zabıtalar… Önlerine
dökülen bozukluklar… Santur, gitar, bendirle Âşık Veysel türküleri
seslendirirken başlarına dikilip “Ölürüm Türkiyem” çalmalarını isteyen
bıçkın bir engelli… Türlü çeşit insanlar… Sokak ve müzik kadar canlı ve
sürprizli, sıcacık bir sokak ve müzik hikâyesi.