Sırlıkuyu Emrah Kurul

‘Aklım erdiğinden beri türkü dinlerim. On yaşımı geçtiğimden beri şiir yazarım. Tek bir günümyok ki türkü dinlemeyim, kalem tutmayayım. Bir gün geldi, tek kelime yazamadım. Ertesi günoldu, yine aynı. Yürüdüm sokaklarda, sabahlara kadar türkü dinledim, kitap okudum olmadı. Beşyıl, tam beş yıl tek kelime yazamadım. Bir sabah uyandım, gün yeni ağarırken her zamanki gibitürkü dinlemeye koyuldum. Sözcükler birer birer döküldü dilimden, tek bir mısrada biletakılmadan uzunca bir şiir yazdım. O gün anladım ki ne insan esirdir zamana ne de zaman esirdirinsana. Çünkü benim zamanımdı o. Yalnızca benim... Ve o gün anladım ki insanın esir olmadığıtek şey esaretin kendisiydi. Çünkü insan sevdiğine esir, sevmediğine düşmandı. Yine o gün anladım ki insan ne kadar esirse o kadar hürdü. Çünkü esaret arttıkça hürriyetin kıymeti deartıyordu. Ve o gün anladım ki insan bedeniyle esirken ruhu hür, ruhu hür iken bedeni esirolmazdı. Çünkü insan ruhtu, balçık zayıftı.'