Saklı Bedenler Gül Demir

‘’Gitmek ‘’kelimesi ne kadar acemi kalırdı, bizim aşkımıza… Ama istemeden iki beden arasında etten bir duvar olmak, ne kadar kanatır bir bilseniz? O gün yıldızlar sanki daha bir solgundu ve ay hiç  gözükmüyordu. Gökyüzü bile içten içe hayata sövüyordu… Evet, kabul ediyorum; Aslında devrik cümlelerde geçen her edepsiz, şiir bendim! 
*** 
Biliyor musun;  her durakta bir ben bıraktım, gelirsin diye? İnsan bekledikçe çoğalır mıydı? Aksine azaltıyordu, bir bedene sıkışan iki kişilik!
O gün ilk dansımı sokak lambasıyla öpüşen sivrisinek eşliğinde dans ettim desem de, az olmaz.

Gecenin ayazında silkelendim, tozumu uçursun istedim, rüzgâr. Geçmedi kirliliğim… Üzerimi yağmur sepkenleriyle yıkadım.
İliğime kadar işlesin istedim;  yağmur, yağmur… Aslında bir hayalim vardı, sevdiğimle ıslanacaktım iliklerime kadar. İliklerime işleyecekti, düğmelerime kadar iliştirdiğim aşklar...
 *** 
Aslında o ,son dansım ve şiirim olmuştu ;
‘’ Kan uykumdan ediyor, 
   Bu kalp ağrım
  Ve sesinden öpünce geçiyor, çocuk…