Pajalusta

Kaptan

Rutubetli bir kamara, eskilerden kalmış perçinli bir gemi 
65 yaşında bir kaptan, oturmuş tahta sandalyesine 
Yalan! 
Ama değil…

15 yaşında Miço olarak başladığı gemide, şimdi Kaptandı 
Masmavi deniz gözleri vardı 
Sarsardı…

Sapsarı olmuş sakalıyla karışan bıyıkları 
Tadında bırakıyordu şarabı 
İyi anlardı kırmızıdan 
hele pipodan…

Efkarlandıkça çeker, çektikçe de uzaklara dalardı 
Gözleri 
Masmavi deniz gözleri…

Belliydi 
Geçmişten gelen bir şeyleri olduğu 
Hala peşinde olan keşkeleri mesela
Ama geri gidemediği, tekrar saramadığı, ciddi bir şeyler…

Belki Montevideo’daki Garcia, 
Belki de St. Petersburg’daki Julia,Belki sokaklarında kaybolduğu Venedik’te bıraktığı onlarca acı 
Katolik kilisesinin ürkütücü çan seslerinin sancısı 
ve isimlerini bile bilmediği çocukları…

Sandalyesinden kalkıp baş üstüne gitme düşüncesiyle 
kamarasından çıkıverdi

Fazla gidemedi
Güvertede kendisini bekleyen sürpriz onu şaşırtmamıştı 
Kafasını uzatsa kökünden kazıyacak dalgalar, 
güverteyi şamar oğlanına çeviriyordu adeta. 
Cesareti korkusuyla karşı karşıya kalmıştı…

Ne vardı ki baş üstünde 
O kadar önemli…

Ölümden öte ne olabilirdi ki başka…

Ve Kaptan…

Kaptan Öldü!