Omzumda Biri Müzeyyen Çelik

Toprağın altına girdiğinde dağılacağından, eriyeceğinden korktu. Yok olmaktan korktu aslında. Yok olmak bazı anlar hafif bir duygu gibi gelir çünkü insana. Aslında insanlık hep onun ağırlığı altında ezilir. Kaçışı yoktu. Yok olma duygusunun en hafifinden en ağırına bütün aşamalarını ruhunda hissetti. Öyle hissetti ki kemikleri çatırdadı göğsünün. Kafayı sıyırdım işte yalnızlıktan. Olacağı buydu, dedi.

Çok korktu. Bunca uzun bunca kısa; bunca anlam yüklü bunca anlamsız. Çok şaşırdı. Hayat karşısında ilk şaşkınlığıydı belki de. Annesi varken o nasıl uygun gördüyse öyle yaşamıştı.

Normali buydu. Hayat üzerinde çok düşünme delirir insan derdi annesi, yaşa sadece! O da düşünmezdi.