Nedamet Nerviye Usmanova

Neden ben bu kadar ayak diremişim anlamadım. Hâlbuki dinimizin ilk emri de oku ile başlar. Belki de ilk kez sana kızım diyorum. Bugüne dek seni bağrıma basıp şımartmadığım için, seni doya doya koklamadığım için, ne düşündüğünü düşünmediğim için, düşüncelerine ortak olmak yerine engel olduğum için çok pişmanım. Bilmem beni bağışlayabilecek misin? Bu cahil, görgüsüz, gaddar babanı bağışlayabilecek misin? Töre dedim, gelenek dedim, el ne der dedim, kabalık ettim, kadınların aklını beğenmedim, küçümsedim. Yemek pişirmeden başka bir iş gelmez ellerinden, saçı uzun aklı kısadır, dedim. Görüşlerini önemsemedim. Özür dilerim kızım, zulmette bile ışığı fark edemez bu kadınlar derdi. Meğerse asıl zulmette olup da ışığı göremeyen benmişim. Cahil olan benmişim.