Masum Gabriele D'annunzio

“On dokuzuncu yüzyılın doğal yeteneği en yüksek

üç yazarının D’Annunzio, Kipling ve Tolstoy

olduğuna inanıyorum.”

James Joyce

Tullio Hermil uzun süredir sadakatsiz bir kocaydı.

Görünüşte onarılamaz bir ayrılığın ardından

karısı Giuliana’yı baştan çıkarmayı denediğinde,

sürekli ihanetle yaralanan kadının tek bir talihsiz

gizli karşılaşmanın meyvesini taşıdığını dehşetle

keşfetti. Kadını affetse de, davetsiz küçük misafire

karşı beslediği nefretin üstesinden gelemiyordu ve

içinde biriken kin, iğrenç bir intikam planı doğurdu.

Büyük Rus romanının dersleriyle dolu Masum,

sertliği nedeniyle İtalya’da soğuk karşılanmışsa da

Avrupa’da beklenmedik bir başarı elde etti. Kitabın

sayfalarında D’Annunzio’nun Süpermen’i adeta

gövde gösterisi yapar, fakat iyi ile kötü, ahlaki

adalet ile özgür irade arasındaki sürtüşmenin onda

uyandırdığı pişmanlık ve şaşkınlık sebebiyle tam

olarak kusursuzlaşamaz.

Masum (1892) bize 19. yüzyılın sonlarındaki

aristokrat İtalyan toplumunu gösterir; görünüşte

onurlu ve erdemli olan bu toplum, ikiyüzlülük,

aldatma, kıskançlık ve intikam gibi gerçekleri

gizlemektedir. Ama Masum her şeyden önce bir

itirafın öyküsüdür.

İnsanların adaleti bana dokunmaz. Yeryüzündeki

hiçbir mahkeme beni yargılayamaz. Ama benim

kendimi suçlamam, suçumu itiraf etmem gerek.

Sırrımı birine açmam gerek. Kime?