Makul Ve Muhteşem Ahmed Semih Özmekik

Özün aslı olan sevgiye soyutluklarla ulaşamazsınız. Bir tür ilahlaşma

arzusuna yakındır bir ilahi sevgi arzusu. Böylesi gerçekdışı bir durumun

peşinde olan insanlar, bir insanı sevmeyi kendilerine yakıştıramadıkları için

sevginin kırıntısı bahşedilmemiştir onlara. Bize ait olan her şey, bildiğimiz

her şey, bütün soyut şeyler bile fiziktir. Bir fizik sonrası hiç olmamıştır.

Çünkü var olan her şey –varolduğu için elbette–, fiziktir. Matematik

doğrudur bu. Ve sevgi de her şey gibi bir biçime ihtiyaç duyar. İlahi bir şeye

varmaksa bir tek böyle mümkün. Bir insanla! Sonra o, bir tür kendinden

güceniklik, ihtişamlı bir utanmayla, delirmiş bir şeyi içinde sessizce tutmaya

çalıştığı sırada güçlenir. Onun bir yasası olduğunu sanmıyorum. O, Allah’-

tan gelmedir. Bir hediye! Bir insan ruhu üzerinde birbirinin aynı olmayan

bütün seslerden yalnız bir çeşidinde kendini göstermesinin hangi yasa üzerinde

gerçekleştiğini anlamam. Çünkü düzenli değil. O dünyanın yorucu

düzenliliğine yakışmaz. Ama onun her şeyiyle fizik- ten başladığı, örneğin

bu başlangıcın bir sarılma olabileceğini, böylece en yüceliklere ulaşabilmek

için insanın en mukaddes formlarında başladığını ve bütün hallerinin gerçek

anlamını bir tek öznelerinin —ah, şimdi iyice yücelerde olan öznelerinin

anlayabileceğini unutmamalı.