Mahcubiyet Öyküleri Ersin Yılmaz

"Şimdi gözlüklerimi çıkarıp masaya koyuyorum ve karşımda duran  adam sanki orada yokmuş da ben 
onu hayal ediyormuşum gibi bakıyorum. Üzerimde sonsuz bir rehavet ve uçsuz  bucaksız bir ukalalık 
mevcut.  Pencereden  görülebilen  yalnız  morarmış  bulutlar.  Gün  can  veriyor.  Bu  durumda  yığınla 
insan  fotoğraf  çeker.  Bu  adam  gözyaşı  döküyor.  Ben  diyor  asla  böyle  müthiş  bir  biçimde 
ölemeyeceğim. Ben üşüyorum. Dirseklerimi masaya dayıyorum burnumu kaldırıyorum ve teşekkür 
ederim  fakat  süremiz  bitti  diyorum.  Bu  günlüklerin  hemen  şimdi  yakılması  gerek.  Daha  fazla  bu 
cızırtıları dinleyemeyeceğim. Bu kokuya tahammül edemeyeceğim. 
Hemen  kapıyı  kapatıp  ağlıyorum.  Sıkıcı  alışkanlıklarım.  Terk  edilmesi  kolay  ve  de  mümkün  fakat 
yine de bu kapının dibinde  büzülüp ağlamak devam ediyor. Söylemem  gereken şeyleri bir yürümek 
esnasında tek tek  mezar taşlarına dağıtıyorum; pespaye cılkı çıkmış  cümleleri ve tüm farazi içtenlik 
zımbırtılarını.
Sanırım kayda değer bir cehaletim bile yok."