Lilima Ahmet Kara

“Nihayet buldun beni! Hadi yap yapacağını,” dedim, biraz da sesimi yükselterek. “Ama şimdi yaz değil ki!” Bu söz ağzımdan öylesine çıkmıştı. Şaşırdı. Ben de şaşırdım. Sesimi duyan birileri var mıdır acaba, diye de yan gözle etrafı kesiyordum.  “Bu senin işin değil. Biliyorsun ki… Bilmen gerekir, Komanyurt’da bir babayı ancak kendi oğlu vurabilir, töreler böyle,” dedim.  Bir baba cinayeti ve bir yörenin masal/töresi. Evlatlarına iyi davranmayan babalara karşı bir töre. Evini terk eden bir babaya karşı örülen duvar. Bağımlı bir evlat, bir kaçakçının oğlu ya da engelli bir çocuk olmak. Bu hikâyelerde bakış sürekli yer değiştiriyor. Bir taraf seçmeye çalışmıyor ama. Sadece anlamaya, tanımlamaya çalışıyor. Toplumun hep göz önünde olan ama neredeyse hiç görmediğimiz yönlerini çok net bir bakış, sade bir dil ve yalın bir kurguyla anlatıyor. Kitabın bütününde hikâyeler arasında gözetilen kurgu da dikkatten kaçmamalı. Büyük oranda ebeveyn ve çocuk arasındaki ilişkiye odaklanmış, şaşırtan, korkutan, düşündüren hikâyeler Lilima’da.