Kuşların Götürdüğü Nevzat Akyar

Yaşamımın içinden pek çok hikâye geçmişti. Hepsinin de tek kahramanı bendim. Aslında kendilerine yazılmış gibi görünen kişilerin bu kutsiyetten hiç haberleri olmamıştı. Evet, biraz ucundan kıyısından onların kalbine dokunan tarafları da olmuş olabilirdi. Ancak bu dokunuşun benim yazılarımın yanındaki kıymeti, Roma’nın yanışını duyan Venediklilerdeki sigara dumanının kıymeti kadardı. Giden su bendim, seyreden de. Köprü benim hayatımdı, küpeşteleri okşayan el de. Yerin derinlerine giden toprak da bendim, çiçeğe dönsün diye bekleyen de ben. Bahçıvan da bendim, gül de. Bütün yazılarım, bütün dokunuşlarım sadece kendi içime yönelik dokunuşlar, hissediş ve titreyişlerdi. Bu yönelişte kim bana yoldaşlık yapıyorsa, o da bu güzellikten hissesini alıyordu kendince. Bu yetmeliydi Lila’ya. Bununla benim arama girip tadını almış bir aşkı bu kadar ucuza harcamamalıydı.

      Bütün yazılarım, şiirlerim, on sekizime, yirmi birime, otuz beşime olan özlemden ve kendimi tekrar yaşamaklığımdan ibaretti, o kadar. Güle “gül” dediysem, kendimi sevişimdendi. Bülbülü kafesinden salmışsam, kendimi özgür kılma isteğimdendi.