Kara Çanak - Kolektif

Tanıtım Yazısı

Babası çocuğun minik elini tuttu. Sahil boyu yürüdüler. Bir gölge gibiydi çocuk. Güneş
ortalığı yakıp kavururken baba terlemiyordu. Ölümün soğukluğu bütün bedenine nüfuz
etmişti. Yorgundu. Hayatının en yorgun günlerinden birini yaşıyordu ama tuhaf duygular
içindeydi. Karısını kanser illetine vermişti. Kendini zar zor toplamışken şimdi de canından
değerli oğlu annesi gibi kanserdi ve olacağı ameliyat oldukça riskliydi. Yürüdüler.
Yürüdüler. Güneş tepede, denizde martılar çırpınıyorlar, vapurlar denizi yarıyor, yolunu
buluyordu. Bir baba, bir oğul, bir de gökyüzü vardı. Her şey bu kadardı. Hayat bir çocuğu
yaşama inandırmak kadar aptalcaydı. Tanrı, gökyüzü, martılar, vapurlar ve telaşlı insanlar,
telaşlı kentler dolup taşıyordu. Ölüm yok, gökyüzü var, umut var, Tanrı var...