Kan Kulu

Kale dizdarı Yusuf Bey utana sıkıla odaya girdiğinde Tuna

Beyi Mustafa Hasan Paşa akşam yemeği olan kuzu budundan ilk

lokmasını henüz ısırmıştı. Gözünü Yusuf Bey’den ayırmadan eti çiğnedi,

yuttu, önündeki maşrapadan bir yudum ayran içti ve bir elinde but

diğerinde maşrapa olduğu hâlde, babacan ama sert sesiyle sordu:

“Söyle bakalım Yusuf, nedir vaziyet?”

Tuna bölgesinin namlı akıncı beylerinden biri olan Yusuf

Bey’in sıkkın olduğu başını önüne eğmesinden belliydi. Başını

kaldırmadan konuştu: “Paşam, ben bunlara laf geçiremiyorum. Tehdit

ettim; güneşe atarım dedim, kırarım, keserim dedim olmadı. Ödül

veririm dedim; ne altın ne kaftan umurlarında değil. İnsanlıktan

çıkmışlar, yemek yemiyorlar, konuşmuyorlar. Paşam, ben bunlarla başa

çıkamadım sana sığındım, ver bana 100 atlı ölüme gideyim ama

bunları bana verme...”