Insanın Acısını Insan Alır - Bütün Yazıları 1 Şükrü Erbaş

“Ayrılık Ne Biliyor Musun? Ne Araya Yolların Girmesi, Ne Kapanan Kapılar, Ne Yıldız Kayması Gecede, Ne Güz, Ne Ceplerde Tren Tarifesi, Ne De Turna Katarı Gökte... İnsanın İçini Dökmekten Vazgeçmesi Ayrılık. İpi Kopmuş Boncuklar Gibi Yollara Döktüğü Gözlerini, Birer Damla Düş Kırıklığı Olarak Toplaması İçine. Ardında Dünyalar Işıyan Camlar Dururken Duvarlara Dalıp Dalıp Gitmesi. Türküsünü Söyleyecek Kimsesi Kalmamak Ayrılık. Ödünç Sesle Konuşan Bir Kalabalık İçinde Kendi Sesiyle Silinmek. Birdenbire Büyümesi, Gülüşü Artık Yaprak Kıpırdatmayan Bir Çocuğun. İnsanın Yaşlandıkça Kendi Kuyusuna Düşmesi. Bir Kadının Yatağına Uzanan Kül Bağlamış Bir Gövde. Saçına Rüzgâr, Sesine Işık Düşürememek Kimsenin. Parmaklarını Sözüne Pınar Edememek. Uzaklarda Bir Adamın Üşümesi, Bir Kadın Dağlara Daldıkça. Işıklı Vitrinlere Bakmadan Geçmek Çarşılardan. Çiçekçilerden Uzağa Düşmesi İnsanın Yolunun. Evlerle Sokaklar Arasında Bir Ayrım Kalmaması... Ayrılık O Küçük Ölüm, Usta Dokunuşlarla Bizi Büyük Ölüme Hazırlayan.”