Ilkçağ Felsefesi Nedir? Pierre Hadot

İÇERİK TANITIMI: İlkçağ felsefesi nedir sorusuna üniversiteler geleneğin daha ziyade doktrinler ve sistemler aracılığıyla yanıt verdiği bilinir. Sonu Hıristiyan çileciliğine varan çizgisel bir bilgelik tanımından öteye gitmeyen bir dizi öğreti söz konusudur çoğu kez. Oysa, büyük Fransız felsefeci Pierre Hadot bu soruya farklı bir yanıt öneriyor: Sokrates’ten ve Platon’dan Hıristiyanlığın başlangıcına dek üretilmiş tüm felsefi yönelişler, bir yaşam biçimi, bütünlüklü bir evren kavrayışı, dünyayı başka insanlarla paylaşmaya dönük bir ortak irade, insanların yaşamlarına yön veren bir ilişki rejimi biçiminde tasarlanır. Tercih edilen varoluş biçiminin aynı zamanda dünyaya has bir temsil biçimi olduğunu söylüyor ve felsefenin izini bu yolla sürmeyi öneriyor Hadot. Bilgeliğe dönük bir tür hazırlık, bir tür ruhsal egzersiz olarak felsefe. İlk kez yayımlandığı Fransa’da ve tercüme edildiği her dilde çığır açıcı bir etki uyandıran, birincil önemde bir kaynak.
 
YAZAR HAKKINDA: Fransız felsefeci ve felsefe tarihçisi. Felsefe ve teoloji öğrenimi gördü. Ulusal Kitaplık’ta bir süre çalıştıktan sonra 1949-1964 yılları arasını Centre National des Recherches Scientifiques’te stajyer ve araştırmacı olarak geçirdi. 1964’ten 1985’e kadar l’École Pratique des Hautes Études’ün yöneticiliğini yaptı. 1982’de Collège de France’ta profesör oldu ve 1990 yılına kadar bu kurumda ders verdi. Bilhassa yeni-Platonculuk, Marcus Aurelius ve Plotinos üzerine, her biri birer başvuru kaynağı kabul edilen çığır açıcı araştırmalara imza attı. Michel Foucault, André Comte-Sponville ve Rémi Brague gibi çağdaş düşünürler üzerinde derin bir iz bıraktı. Çevirdiği ve yayına hazırladığı onlarca yapıtın yanı sıra, kendi kaleme aldığı başlıca eserler arasında Exercices spirituels et philosophie antique (1981), La Citadelle intérieure. Introduction aux Pensées de Marc Aurèle (1992), Plotin ou la simplicité du regard (1997), Plotin. Porphyre. Études néoplatoniciennes (1999), Exercices spirituels et philosophie antique (2002) ve Wittgenstein et les limites du langage (2004) sayılabilir.