Içime Attım Içimden Atamadım Seda Özlem Başpınar

Kulaklarımı tıkıyorum artık bütün seslere. Kimseleri duymak istemiyorum. İnsanların yüzündeki maskeleri gördükçe iğreniyor, kaçıyorum herkesten. Gitsem diyorum buradan, bavul bile almasam yanıma telefonumu ardımda bıraksam. Kim aramış, kim sormuş umurumda olmasa.

Bir kendim, bir de oğlum.

İnsanlardan uzağa gitsek Alice’nin diyarında mesela. Tavşanın peşine takılıp, o bahçeye ulaşsak. Gizemli mantarlardan yesek kediyle konuşsak kafa tutsak kralla kraliçeye.

‘’Biz, örümcek beyinli gerçekler diyarından geldik, sizden mi korkacağız?’’ desek.

Oğlum o bahçede koşup oynasa! Asker olan iskambil kağıtları ile sohbet etse! Kralla kraliçeye veryansın etse iskambil askerler. Sonra, kediyle iş birliği yapsak. O, bütün hayvanları ayaklandırsa ve biz iskambil askerleri ve kendi krallığımızı ilan etsek. Emrimizde olmasa hiçbir masal kahramanı ve öylece yaşayıp gitsek