Hiç

Onunla yolumuz karanlık bir sokakta tesadüfen kesişmişti. O tanıdığım en zeki insandı, her şeyi yaşamasını biliyor fakat yaşamıyordu.
O bedenini bir yabancıyla paylaşıyor onunla yaşamaya ve onu tanımaya çalışıyordu.
Ruhuyla bedeni arasına sıkışmış duygularının sessiz çığlıkları arasında kayboluşlardaydı.
Sevgisinin bedelini bu dünyada cehennemi yaşayarak ödemişti. Oysaki o kadın cennet kadar uzaktaydı.
Kimse onu anlamıyordu. O da kimselerin ne düşündüğüyle ilgilenmiyordu. İliklerine kadar yalnızdı ve öyle yaşıyordu.
O sıradan bir insan, sıradan bir yaşam için çok uğraştı. Fakat ruhunda böyle bir yaşama yer yoktu.
Sonunu görüyor, biliyordu. Nelerin olacağından korkmuyor, aksine başı dik gidiyordu meçhul sona...
Bir yolcu daha; hayalleri uğruna kendilerini tüketen kuşağa.
Her şeyi yaşamıştı, biliyor ve tanıyordu. Her şey bitmişti. Geriye ise küçük bir “HİÇ“ kalmıştı.
Hayatı ve yaşadıklarımı yazmak istedim. Ulaşabildiğim tek nokta küçücük bir hiç oldu...
(Tanıtım Bülteninden)