Her Şair Ölümü Tadacaktır

Siz öldükten sonra mirasınızı kimlere bırakırsınız?
“Ölüm gerçek bir ebedi hayattır“ ki, sizin ebedi dediğiniz kimdi ey insan oğlu?
Biz yazdık onlar okudu, onlar söyledi bizler yazdık.
Sakladık onca sırrı şiire, feda ettik hikâyemizi.
Ben öldükten sonra onca mirasımı hangi nesillere bırakacağım?
Şairin mirası da var mıdır?
Tıpkı Dünya ahiretine başkaları faydalanmak için bırakır ya...
Az çok mirasını oğluna veyahut kızına ya da en yakınına bırakır ya.
Şairin mirası da var mıdır?
Ve o da bıraktığı yazı şiirleri çok sevdiği kadın mirasçısı mıdır?
Biz yazdık, onlar düştü Dünya dalaletine...
Biz yazdık, onlar düştü hayat gafletine...
Biz uyandırmaya çalışırken çok sevdiğimizi ya da insanoğlunu.
Derine daldıkça veyahut derine yazdıkça biz bizi kendimizden geçirip sınavın gerçeğini.
Gafletle bizler arasında perdeler oluşturup,
Kendi vicdanımızı, kendi nefsimizi dinledikten sonra.
Bizler biliyoruz ki şairin mirası dünyevi mal değil de,
Asıl mirasçısı çok sevdiği kadınıymış meğer...
Bir de ölümü hatırlayıp kendinde umutlara yolcuymuş.
Kim bilebilir âsi kısa bir sözün karşılığı olarak
Bir insanın dünyasını değiştirebilir, kim bilebilir?
Meğer şairin de mirası varmış, en azından bunu anladım kendim de...