Hayatım Kırk Gün Yeşim Yılmaz

Bir yol düşün, umutla çıktığın, 
Ama her defasında yara aldığın. 
Bir adam düşün, her defasında güvendiğin,
Ama hep yanıldığın.
Bir hayat düşün, duvarla örülmüş gibi etrafın, 
Her defasında o duvarlara tosladığın.
Tüm korkularının üstüne gidip 
Ölümün soğuk yüzüyle bile yüzleşmiş, 
Hayattan vazgeçecek kadar umudu yitirmişken
Yeniden sevebilir miydi insan sahiden? 
Güvenebilir mi o kadar ihaneti yaşamışken?
Bir bavul dolusu cümle var, yarım kalmış,
Cevapsız sorular…
Alınıp tekrar tekrar vazgeçilmiş kararlar, 
Hafızadan silinmiş isimler ve bir de kazınmış tecrübeler…
Bir sen bir ben yokuz, bir ömür var.
Öğrenilmiş çaresizlikler, kaybedilmiş dostluklar…
Acı var, bir de üstüne keder… 
Çok olan her şey yaralayacak cinsten...