Girgina Ismet Arasan

(...)

"beni bağışla seni ben sandım

köpüklü akışmayız daha ilk bakışmadan

elle yazdığım kırmızı kınnapla düğümlü

bu defterin sayfaları yarıyı geçti

bak ilk sayfasında doğduğum ev

memleketten kuru bir papatya

temel taşımız aynı dağdan

aynı ağaçtan kirişimiz

denizin dibinden gelen ömür taşımı

sana verdim

avuç içi kadar

kundaklanmış bebeğe benzer

artık adımızı saklayan o beş harf, iki hece sustu

temelli bir yola çıktım

“ah  teşko si mene”

sensizliğin açtığı yara ha bire derinler

sonunu bilmediğim bir yola çıktım

ölmüş babam canıma küstü

ardımdan sesler: ‘gitme kal zere’

bu bitmeyen tokmak sesleri nereden geliyor

işte orada / o sonsuz bir mavide boğulacaktım

dünyalar seninmiş

cehennemmiş senin olmadığın her yer

yaşayınca anladım"

(...)