Gen-Etik Behiye Ayriç

Buz mavisi gözlerinde acıma hissi yoktu profesörün.Hatta tam tersine bir öfke ve nefret vardı.Elindeki dolma kalemi yatağında hareketsiz yatan adamın yüzünde ve boynunda gezdirirken yüzündeki nefret ifadesi de derinleşti. Hasta adam hiçbir tepki vermiyordu.

Veremezdi de zaten...Çünkü aldığı ilaçların etkisi altında adeta yaşayan bir ölüydü. Tam da profesörün istediği gibi...

Son teknoloji ile donatılmış bu modern hastanenin özel odasındaki bu yatalak adama son bir defa daha nefretle bakan profesör, kalemini de alarak odadan çıkıp gittiğinde yatalak adamda önce hiçbir değişiklik olmadı.

Fakat sonra...

Yatalak hastanın gözleri birden açıldı. Profesörün gözlerine çok benzeyen aynı buz mavisi gözlerde profesörünkinden daha büyük bir öfke ve nefret seziliyordu.