Geçmişten Günümüze Mistisizm Ve Tasavvuf

Hafif esintinin etkisi ile hışırdayan sararmış yaprak, yuvasından ayrılıp yere düşen tohum… Suyun ateşe, hamurun fırına, insanın zamana galebesi… Sabır.

Toprağa düşen tohumun içindeki özde gizlenen orman… Ve dördüncü boyut… Diğer bir deyimle zaman: yani sabır. Toprak, su ve hava: tohumun ana rahmi tohum için var edilenler… Ve her şeyin özünde sabır… Zaman ve sabır: tohumdan ormana giden yol. “Fena” dan “Bela” ya varan yol… Ve delinme zamanı. Belki başlangıcın belki de sonun başlangıcı…

Ölüme doğuş… Fidan “elif” olmuş, göklere yükselmekte… Çiçek, başak ve meyve… Başlar eğer. “Elif” ten “Vav” a dönüşür. Hu çeken güvercinler misali zikirdedir… Hamken pişip yanan tohumdan toprağa düşen yeni tohumlar… Toprak beklemede, su beklemede, hava beklemede… Sabırla beklemede… Binlerce yıldır sayısız dervişin nefesini duymuş, nefsini öldürmesine şahit olmuş çilehaneler sessizce inler: “inna lillahi ve inna ileyhi raciun”