Eylül Vurgunu Safiye Çetinkaya

“Hani, bizi sadece ölüm ayırırdı?
Söylesene, hangimiz öldük?”

“Aklımdan çıkmıyorsun, aklım çıkıyor sen çıkmıyorsun. Olmuyor işte…
Bugün yine seni özlerken yakaladım kendimi.
Demek ki içimde hâlâ sana rastlayan duraklar var. Takvimler değişti, hasret yine aynı... Oysa ikimiz de aynı şeyi düşünüyoruz; ben seni, sen kendini!

Bazı günler hiç aklıma gelmiyorsun. İşte o günler iyiyim. Ama bugün o günlerden biri değil. 
Anlaşılan yarın yine devam edeceğim gözlerinden... 
Dudağımın kenarında kabuk bağlamayan yara gibi oldun. Azıcık gülsem kan, hiç gülmesem koca bir hüzünsün. 
Canımın içi, çok acıyorsun, çok acıtıyorsun...”