Ürün Açıklaması
Türk Edebiyatının Tarihî Gelişiminde Yaklaşık Altı Yüzyıl Devam Eden Klasik Türk Edebiyatı Geleneği, Yüzlerce Şair Yetiştirmiştir. Divan Edebiyatı Geleneğinde Divan, Mesnevi Ve Divançe Kavramları Şairlerin Eserlerine Verdikleri Ortak Ad Olmuşlardır. Şairin Eğitimi Ve Kabiliyetine Bağlı Olarak Ortaya Çıkardıkları İlk Eserleri Genelde Divanlardır. Bazı Divan Şairleri, Divanla Yetinmeyip Başka Bir Dilde Divançe De Ortaya Koymuşlardır. Bazı Şairler İse Divan Meydana Getiremeyecek Kadar Şiir Yazamadıkları İçin Sadece Divançe Sahibidir. Şiir Mevcudu Tam Bir Divan Meydana Getirmeye Yeterli Sayıda Olmayıp Küçük Bir Hacim Tutuyorsa Buna “Divançe” Adı Verilir. Özellikle 18. Ve 19. Yüzyıllarda Şair Sayısındaki Artış Divançe Sayısında Da Bir Artışa Sebep Olmuştur. Bu Çalışmada, Hayatı Hakkında Kaynaklarda Bilgi Bulamadığımız -Şiirlerinde Âsî, İsyân, İsyânî Mahlaslarını Kullanan- Şairin Tespit Edilebilen Tek Eseri Olan Divançe’si Ele Alınmıştır. Divançe’nin Tek Nüshası İstanbul Millet Kütüphane’si Ali Emiri Koleksiyonu Manzum 300 Numarada Kayıtlıdır Ve 29 Varaktan Meydana Gelip Sonu Eksiktir. Çalışma Giriş, İki Bölüm, Sonuç Ve Kaynakça Kısımlarından Oluşmaktadır. Giriş Kısmında, Divançe’den Hareketle Şairin Hayatı Ve Edebî Kişiliği Üzerine Birtakım Tespitler Yapılmıştır. İlk Bölümde Divançe, Şekil Ve Muhteva Özellikleri Bakımından Değerlendirilmiştir. Şekil Özellikleri Başlığında Divançe, Nazım Şekilleri, Vezin, Kafiye Ve Redif Açısından Değerlendirilmiş, Şairin Şairlik Yeteneği Noktasında Bazı Yorumlar Yapılmıştır. Muhteva Özellikleri Başlığı Altında İse İlk Olarak Divançe, Edebî Türlere Göre İncelenmiş Daha Sonra İse Dinî Ve Tasavvufi Kavramlar Bakımından Örnek Beyitler Yoluylaele Alınmıştır. İkinci Bölümde İse Nüsha Tavsifi Yapılan Divançe, Transkripsiyonlu Bir Şekilde Yeni Harflere Aktarılmıştır. Metnin Oluşturulmasında İzlenen Yöntem De Bu Kısımda Ortaya Koyulmuştur. Sonuç Kısmında İse Divançe Ve Şairi Üzerine Elde Edilen Bulgular İfade Edilmiştir.
