Çekilme Suları Şükrü Erbaş

“Git. Kapan. Yeterince yol biriktirdin. Küçük kasabalardan akşamların var. Sabah indiğin şehirlerin buğulu kalbi senin. Her çaresizlikten binlerce dalgınlık edindin. Bir gölge bilgisi olduysan, ışıkları unutma. Hayal için, acı verdiğin kadınların kirpikleri yeter. Güzel pişmanlıkların var. Sevinçlerini azımsama. Kaç çocuk, hayatına boşluk olarak ekledi seni. Kaç hayattan yalnızlığın var, ömrünü büyütecek. Ne kadar acı verirse versin, seni doğuran bir kalabalığın oldu. Dersini tenha çalıştın. İncinmek için kimse gerekmiyor sana. Zehir yüzüğün göğüs kafesinde. Yılan ıslıkları kılavuzun olsun. Git. Yanlışı olmayandan koru kendini. Dağ kovuklarının rüyasını uyu. Gecenin sahibi korku değil her zaman. Üstünü örtecek bir yurtsuz bulunur elbet. Mahşerini sev. Onu sen kurdun.

Taş bile yalnız kendisi değil. Git. Kapan. Gör, yalnızlığın yatışmaz kalabalığını...”