Cadı Oylum Yılmaz

“Kötü dediler bana, kötü kötü kötü... İçimde nasıl bir prenses vardı
oysa, böyle saçları sırma, gözleri menekşeli, kıpır kıpır kirpikleri
kaşlarına değen, danteller işleyen dünyaya, tertemiz sarayı,
mutfağında kaynayan hep bir tencere çorba, bahçesinde ayrık
otlarından eser yok, şebboylar, şakayıklar, leylaklar, en kötü ihtimalle
cam güzelleri, işinde gücünde, kendi halinde, gerektikçe iyilik peşinde
koşan bir prenses, ve daha da gerekirse iyilik meleği, şaşakaldım
doğrusu... Kötü kötü kötüsün dediler bana, huylandılar açıkça,
huylandılar da hayalime yalanıma sövdüler. İçten içe göz diktiğim
şeyleri nasıl da gördüler dedim, alnımda mı yazıyor yoksa yahu,
sahnelere çıkmak istediğim, eteklerimi aça aça bir dansöz, bağıra
bağıra bir oyuncu olmak istediğim…”
Adanın eskileri, uç uca, üst üste büyük ağaçları, yarım yarım
saadetleri,kaybolan cinleri… Gizlisi saklısıyla, kahırlı, yankılı, tufanlı…
Cadı, şayianın uçurduğu gövdesiyle Ümran’ın hikâyesi... Sinek
papaz esas erkek, kupa kız esas kadın. Oylum Yılmaz, gidişi, gelişi
ve kendisinden arta kalanı, istenmeyen bir kadını anlatıyor. Dünya,
hatırlanmayan masallarla bir bir eksiliyor.