Bu Son Fasıldır Ey Ömrüm Mustafa Kara

On beş asırlık tasavvuf tarihi içinde Cumhuriyet

dönemi elbette hususi bir yere sahiptir. Tasavvufi

hayat açısından Aralık 1925 tarihi bir dönüm

noktası olmuş, yüzyıllardır var olan tekkeler

kapanmış, İstiklal Harbinin lojistik kaynaklarından

biri olan dergahlar sırlanmıştır. İlk meclisin

açılışında ziyaret edilen Hacı Bayram Veli’nin

türbesiyle birlikte bütün türbelere kilit vurulmuştur.

Şeyh, derviş, mürid, halife, çelebi, dede, baba

gibi terimlerin kullanılması dahi yasaklanmış,

tasavvufla ilgili neşriyata da uzun süre ara

verilmiştir.

Yüzyıllardan beri akıp gelen bu nehrin önüne

konan set ne kadar dayanabilecekti? Bir başka

ifade ile nehir yatağını aradığında nasıl bir çözüm

bulunacaktı? Makale ve inceleme yazılarının

bir araya getirildiği bu eserinde Mustafa Kara;

Cumhuriyet döneminde tasavvuf kültürü ve

neşvesini, gerek kurduğu gönül halkalarıyla

gerekse yazdığı metinlerle yaşatan şahsiyetlere

odaklanmaktadır.

Nakşî şeyhi Abdülaziz Bekkine’nin irşadıyla girdiği

tasavvuf âleminin güzelliklerini felsefî kültürüyle

mayalayarak yeni bir düşünce ve dil kuran Nurettin

Topçu ve Hareket çevresi ile bu dönemin kapısını

aralıyor. Evinde, gönül kozasını örerken kurduğu

sohbet halkası ile okuduklarını, duyduklarını,

düşündüklerini talip olanlara aktaran Abdülaziz

Mecdi Efendi; dergahların kapısına kilit vurulduğu

yıllarda Fususû’l-hikem’i şerh eden Ahmed Avni

Konuk; tekke psikolojisinin iş hayatıyla olan

rabıtasına dikkat çeken Sabri Ülgener; tasavvuf

ve tarikat dünyasıyla çocukken kurduğu bağı

yıllar sonra Melâmilik ve Melâmiler adlı teziyle

güçlendiren Abdülbaki Gölpınarlı bu kitabı

süsleyen şahsiyetler arasında.