Bu Benim Hikayem Bahar Işık

Küçücük evimde oturmuş, yalnızlığın bana verdiği büyük bir rahatlıkla hayata yeniden dönmenin tadını çıkarmaya ve nefes almaya çalışıyordum. 
Kimim ben? Nereden geldim? Nerede yaşıyorum? Evim neresi, hiç bilmiyorum. Neden durmadan doluyor gözlerim? Niçin böylesine kırıldı kanatlarım? Niye uçamıyorum? Yaralarım niye iyileşmiyor? Neden kimse duymuyor sesimi? Oysa uçmak istiyorum delicesine! 
Hatırlıyorum da; buraya ilk geldiğim gün, dönmek istemiş ve anneme buradan kaçacağımı söylemiştim. Annem de hiç çekinmeden: ‘okuyacaksın, hele bir kaç da göreyim’ diyerek beni iyice korkutmuştu. Çocuktum henüz, her şeyden ilk kez kopmuştum. Ailemden ilk ayrılışımdı ve kocaman hayallerim vardı. Ama sanki birileri koparıp almıştı benden her şeyimi. Benim için sanki dünyanın sonuydu. Annem gittikten sonra her gün penceremin kenarında oturuyor, gemileri seyrediyor ve bir gün Türkiye’ye dönme hayaliyle yaşıyordum. Hatta yemek yemeyi bile çoğu zaman unutmuş ve sadece ders çalışarak hırsımı almıştım hayattan. Çok incitmişlerdi beni hem de çok!