Bozuk Hakkı Inanç

“Bu yüzden çok çelimsizdi annem. Çelimsizdik. Derimle inatlaşan kemiklerim, olduğumun on misli çirkin gösterirdi beni. Şehrin sırtını döndüğü üç katlı bir gecekondunun merdiven altındaki kömürlükten bozma bu güneşsiz odasında, orkideler
yetişecek değildi elbet. Bir saksımız vardı. Kapının yanındaki masanın üzerinde beklerdi. Annem yıkadığı çatal bıçağı yatağın altındaki tahta valize kaldırmadan önce, kurusun diye onun içine koyardı. Saksıdaki o eğri büğrü çatallardan farksızdık biz
de. Bunca çirkinliğimize karşın, kırık bir ayna asılıydı yatağın çaprazındaki duvarda. Başka yüzler arardık bakıp bakıp... Bir gece, gözlerimi ağlar buldum o aynada. Boğazımdaki hıçkırığı farkettim hemen sonra. Annem telaşla heladan çıkıp, niye ağladığımı sordu. Cevap aynadaydı. Yüzümde. Yüzünde. “Ağlama“ dedi sarılıp, “sen başkasın. Eylül’de okula yazdıracağım seni.“ Aynadaki kırıktan güneşi gördüm o an sanki... Gülümsüyordu.“
(Tanıtım Bülteninden)