Aşıklar Bayramı Kemal Varol

“Babam, tamı tamamına yirmi beş yıl sonra, bir elinde yıllanmış
üç telli bağlaması, diğer elinde ahşap bavulu, kapımın önünde diz
çökmüş, gece vakti aniden ortaya çıkmış mahcup bir konuk veya geçip
giden zamandan borcunu mahsup etmeye gelmiş eski bir alacaklı gibi
öylece beni bekliyordu.”
Evvela, baba-oğul hesaplaşmasına dair bir roman bu… Kırgınlığın,
kızgınlığın, suçluluk duygusuyla, hayatından çıkartma arzusunun
kopamamakla boğuştuğu bir hesaplaşma. Romanın kahramanı
avukatın “Her oğul gibi, ne kadar direnirsem direneyim daha en
başından babama karşı yeniktim” hissinin hep orada durduğu bir
hesaplaşma.
Bir yandan da kırık bir aşk hikâyesinin bulutu dolanıyor babasıyla
“meselesini” halletmeye çalışan adamın üzerinde… Yoksa, iki aşk
hikâyesinin mi?
Roman, aynı zamanda bir yol hikâyesi… Hem, düz anlamıyla bir
yol hikâyesi: Diyarbakır’dan Kars’a yolculuk ediyoruz. Uzun yolun
menzilleri, konaklama tesisleri, aramalar, kontroller, ıssız
taşra köşeleri… Memleket hastaneleri…
Ama bir yandan da hafıza içinde bir yolculuğun hikâyesini dinliyoruz.
Zihnin kuytularına, bilincin dehlizlerine de uzanan bir yolculuk. Her
konakta çırak ve hayranlarının adeta onu beklediği saz âşığı babanın
müphem ilişkilerinin ve evvel hayatındaki kadınların sırrına doğru
yolculuk… Asıl uzun yol, o işte…
Okurları, Kemal Varol’un önceki eserlerine de uğradığını sezecektir bu
yolculuğun.
Âşıklar Bayramı içli bir türkü…